Twee weken geleden was ik met mijn man en zoontje voor 14 dagen op Terschelling. Wat een geluk hadden we met het weer! We belandden in een heerlijk nazomer. Uiteraard had ik mijn fototas meegenomen en dat was zeker niet voor niets. Eén van mijn fototrips op dit prachtige eiland had alleen wel wat voeten in aarde…
Wie bekend is op Terschelling, weet dat ten Oosten van de strandtent Heartbreak Hotel de bewoonde wereld eindigt. Toch wil dat niet zeggen dat je daarom rechtsomkeert moet maken. Integendeel: op de zogenaamde Boschplaat vind je de mooiste flora en fauna. En, iets dat ik heel graag op de foto wilde zetten: het Drenkelingenhuisje.
In de 19e eeuw besloten de bewoners van Terschelling om op de toen nog los gelegen Boschplaat een huisje te plaatsen dat als schuilhut voor drenkelingen zou dienen. Als het schaap verdronken is….want het werd geplaatst na één van de grootste zeerampen op de Noordzee uit die tijd. In de nacht van 3 op 4 december 1863 woedt er een enorme storm. Het Duitse fregatschip Wilhelmsburg, bemand met 29 personen, plus nog eens 282 landverhuizers aan boord, vergaat. Het strand van de Boschplaat was bezaait met lijken. Slechts een handjevol mensen overleefde de ramp. De Terschellingers besloten als gevolg hiervan tot de bouw van een huisje dat voortaan als schuilplaats kon dienen in geval van nood. Door de ‘sjouw”, een soort bol, omhoog te hijsen kon de drenkeling aan de eilanders laten weten dat hij gered wilde worden. Sinds 1999 staat er een replica van het in 1962 door een storm verwoeste huisje.
Dát huisje was waar ik heel graag een zonsondergang wilde fotograferen. De uitdaging zat hem alleen in het feit het huisje op zo’n 7 km afstand van een fietspad ligt. Dat zou betekenen dat ik na afloop in het donker, per voet en fiets nog zo’n 2 uur van huis verwijderd was. Die gedachte vond ik niet zo prettig. Een Fatbike bleek de oplossing! Mocht je niet bekend zijn met deze vorm van transport: Een Fatbike is een fiets met extra brede banden, waardoor je er schijnbaar ‘moeiteloos’ mee over zand kunt fietsen. Echter bij het wegfietsen van de fietsverhuurder had ik al snel door dat ‘moeiteloos’ een overstatement was.
Met mijn gehuurde Fatbike over het strand van Oost Terschelling
Na een inspannende tocht over het strand kwam ik oververhit aan bij het huisje. Ik heb mijn fiets verstopt achter de duinen, want ik wilde natuurlijk niet dat die op een van mijn foto’s te zien zou zijn. Ik was de enige daar. Dat was ik eigenlijk al vrij snel na het rechtsaf slaan bij Heartbreak Hotel. Eén keer kwam er een groepje andere Fatbikes langs, maar dat was het wel. Dacht ik. Hoopte ik. Want ik keek wel uit naar een avond compleet alleen met alleen mijn camera en de ondergaande zon. Op de valreep kwamen mij toch nog twee Duitse toeristen vergezellen vanuit de duinen. Zij hadden hetzelfde doel als ik. Helaas, toch geen avond in complete stilte. Maar voor het gevoel van veiligheid was het wel fijn om iemand om me heen te hebben.
De weersverwachting was uiteraard goed. Ik had deze een aantal dagen in de gaten gehouden en had besloten dat dit de beste avond zou zijn die week. Maar rond zes uur nam de bewolking toch flink toe en leek het erop dat alles dicht zou trekken. Ik had al bedacht dat ik dat hele eind nog een keer zou moeten doen op die (stoere ja, maar eigenlijk gewoon) rotfiets. Het bleek niet nodig. Ik (en de Duitsers) werden getrakteerd op een prachtige lucht. Vond ik althans. Want zij deelden mijn enthousiasme niet erg. Misschien was ik zo uitgelaten omdat mijn afschrikkende vooruitzicht op een eventuele tweede fietstocht zojuist ook was weggevallen.
Zo’n half uur na zonsondergang was het echt gedaan met het licht. Ik pakte mijn monsterfiets weer uit de duinen. Dat was nog even zoeken want alle duinen lijken op elkaar, blijkt. Gelukkig leidde mijn spoor van vijf uur daarvoor me naar de juiste plek. Daar was ik blij om want van de zon kreeg ik weinig zoeklicht meer.
De terugweg leek nóg zwaarder en warmer dan de heenweg, hoewel het toch al flink was afgekoeld inmiddels. Omdat ik het toch altijd een beetje engig vind om in het donker alleen op pad te zijn, zat het tempo er lekker in. Ondertussen probeerde ik te genieten van de tocht: hoe vaak fiets je, na zonsondergang, compleet alleen over een strand, dat uitsluitend verlicht wordt door het licht van de maan? Want oh ja, de fietsverhuurder was vergeten te vertellen dat er geen lamp op de fiets zat (wat op de openbare weg de laatste 2 km toch echt wel nodig was; zoals mij ook vriendelijk werd verteld door een aantal voorbijgangers).
Met wederom zweet op de rug kwam ik moe maar voldaan aan bij onze tent. De foto’s leken goed gelukt dus ik kon lekker gaan slapen. De volgende ochtend stond ik op om mijn fiets weer op de afgesproken tijd terug te brengen naar de verhuurder. De verklaring voor mijn niet zo ‘moeiteloze’ tocht werd me gegeven toen ik mijn achterband zag: deze was compleet plat! Geen belletje lucht leek er nog in te zitten. Achteraf was ik erg blij dat ik er wel mee thuis gekomen was. Ik herinnerde me ineens dat de verhuurder me nog wat nariep toen ik wegreed de vorige dag: “Oh enneh, omdat je ’s avonds fietst, bieden we geen assistentie bij pech, dat je het weet!”. Blijkt dat ik niet alleen geluk heb gehad met het lekkere weer deze vakantie!
