Op pad: “Jongedame, wat bent u aan het filmen?”

Op pad: “Jongedame, wat bent u aan het filmen?”

Het fotograferen van graan stond al langere tijd op mijn wensenlijstje. Maar graan krijg je niet op afroep uiteraard, dus het was wachten op het juiste seizoen. Via Google, foto’s op social media en een oud-collega die toevallig in de buurt van graanvelden woont, heb ik na een zoektocht vanuit huis een potentiële mooie plek kunnen vinden. Potentieel; want ik weet pas écht of het naar mijn zin is, wanneer ik het met eigen ogen kan zien. Afgelopen zaterdag was het zover. De weersverwachting zag er goed uit, de batterijen waren geladen, mijn tas was gepakt, klaar om te gaan! Mijn doel was om het graan te fotograferen tijdens de ondergaande zon.

 

Op het moment dat ik vertrok (en dat doe ik altijd ruim van te voren), zat de lucht alleen nog potdicht. De diverse weer-apps lieten me zien dat het op de plaats van bestemming toch echt open zou trekken maakte ik me weinig zorgen. En in het slechtste geval zou ik alleen de locatie ‘scouten’. Dat wist ik in ieder geval of het een goede plek zou zijn om naar terug te keren bij goede weersomstandigheden. Aangekomen op de plaats van bestemming was ik blij te zien dat het graan er mooi bij stond. De plek ten opzichte van het punt waar de zon zou ondergaan was goed en ik had een prima toegang tot het veld (dat is weleens anders, wat resulteert in hekken klimmen, natte voeten of heel ver lopen met zware spullen). Ik wilde me ergens midden in het veld settelen, maar moest daarvoor natuurlijk wel een stuk door het graan lopen. Om geen graan kapot te lopen ben ik het veld ingelopen waar de tractor dit een paar dagen eerder ook had gedaan en heb ik zijn spoor gevolgd.

 

Op een plek waarvan ik dacht dat ik er goed mee uit de voeten kon, heb ik mijn spullen neergelegd (nog altijd in het spoor). De zon deed haar best om door te breken maar had er moeite mee. Ik besloot om te gaan zitten en wat close-ups te maken. Het fijne aan landschapsfotografie is dat het tweeledig werkt (voor mij in ieder geval). Wanneer het in een ruimte hangt doet het zijn werk: het ontspant mensen die ernaar kijken, het verlaagt stress, het hersteld het brein, en meer. Wanneer ik fotografeer doet het precies hetzelfde met mij. Dat is waarom deze manier van fotograferen ook zo goed werkt voor mij. In alle rust kan ik op zoek naar het beeld dat mij  –en later ook de aanschouwer – dat gevoel van rust geeft en waarvan ik weet dat het klopt en dus zal werken.

dat zijn van die momentjes waar ik heel erg blij van word
Die bewuste avond zat ik daar dus op mijn kont tussen het graan, op zoek naar dat fijne beeld. En mijn oog viel op een lieveheersbeestje, precies voor mijn neus, op het puntje van een graanstengel. Dat zijn van die momentjes waar ik heel erg blij van word. Ik ga niet vaak bewust op zoek naar dieren, maar als ik ze tegenkom dan klopt het vaak wel bij het beeld. Al pratende tegen mijn figurant (waar hij wel en niet heen moest lopen), hoor ik ineens achter me; ‘Jongedame, wat bent u aan het filmen?’ Enigszins verschrikt kijk ik op. Ik moet zeggen dat ik me regelmatig toch een indringer voel wanneer ik in een weiland zit van een boer (ook wanneer het vrij toegankelijk is), dus als ik dan wordt aangesproken denk ik al snel dat het de boer is die met een hark achter me staat. Ik vertel deze wat oudere meneer die over zijn fietsstuur hangt, dat ik het graan fotografeer omdat wij dat niet hebben waar ik vandaan kom. Niet zelden word ik aangesproken door mensen als ik aan het fotograferen ben. Men wil dan weten wat ik fotografeer en vaak ook voor wie ik dat dan doe. ‘Voor welke krant?’ En of ze er ook ‘op mogen’, dat is ook een veelgevraagd verzoek.
De natuur, mijn camera en zo nu en dan een beestje waar ik tegenaan kan kletsen is alles wat ik nodig heb.
Het antwoord dat ik deze meneer gaf kwam blijkbaar niet aan en hij begon over de vogels, dat ik die ook maar moest filmen. ‘Als ik er een zie, zal ik het doen!’ En meneer vertrok weer verder op zijn fiets. Ik ging weer terug naar mijn rode vriend, die uiteraard geen geduld had gehad voor mijn gesprek en hem gesmeerd was. Op andere momenten in mijn dagelijks leven ben ik wel in voor een praatje, maar tijdens het fotograferen vind ik het heerlijk om alleen te zijn. De natuur, mijn camera en zo nu en dan een beestje waar ik tegenaan kan kletsen is alles wat ik nodig heb.

Graanveld bij zonsondergang

De zon brak uiteindelijk nog even door, toch kreeg ik niet waar ik voor gekomen was. Maar zoals zo vaak gebeurd; ik werd op iets anders getrakteerd. En ik ga gewoon nog een keer terug met beter weer. Dan hoop ik alleen wel dat de boer nog even wacht met maaien…

Heeft u vragen of wilt u meer informatie?

Ik kijk graag samen met u naar wat ik voor u kan betekenen.

of voor een offerte op maat.

Neem contact op met Sarah Vendrig als je iets van deze website wilt gebruiken.